امضای الکترونیکی به معنی استفاده از فناوری برای تأیید هویت و تصدیق موافقت شخص با شرایط یک سند یا قرارداد است. در این روش، شخص موافقت خود را با شرایط سند یا قرارداد را با استفاده از یک واسط الکترونیکی مانند کامپیوتر، تبلت، موبایل و… به صورت الکترونیکی تأیید می‌کند. برای انجام امضای الکترونیکی معمولا از ابزارهای متفاوتی مانند نام و نام خانوادگی، شماره تلفن همراه ، کدملی و مطابقت شماره تلفن همراه و کدملی استفاده می‌شود.

امضا الکترونیک در قانون و رویه قضایی

امضاء الکترونیک در قوانین و رویه قضایی ایران به رسمیت شناخته شده است . با توجه به قانون تجارت الکترونیکی مصوب سال ۱۳۸۲، تردیـدی دراعتبار امضای الكترونیكی وجود ندارد .

بنابراین مزیت برجسته امضای الکترونیکی پشتوانه حقوقی آن در کشور است . در ماده ۷ قانون تجارت الکترونیکی ایران مصوب سال ۱۳۸۲ در مورد اعتبار حقوقی امضای الکترونیک آمده است : هرگاه قانون، وجود امضا را لازم بداند، امضای الکترونیکی مکفی است . پس براساس این ماده، امضای الکترونیکی خود به تنهایی و بدون نیاز به امضای دستی برای معتبر شناخته شدن اسناد، قراردادها و … کفایت می کند .

همچنین بند ( ی ) ماده ۲ قانون تجارت الكترونیكی ایران مصوب ۱۳۸۲ در مفهوم امضای الكترونیكی بیان می دارد : “ امضای الكترونیكی عبارت از هر نوع علامت منضم شده یا به نحو منطقی متصل شـده بـه داده پیاماست كه برای شناسایی امضا كننده داده پیام مورد استفاده قرار میگیرد منظور از داده پیام در این ماده یک سند الکترونیکی مانند قرارداد یا تفاهمنامه است . حال باید دانست امضاهای الکترونیک بر دو دسته است : 1- امضای الکترونیک مطمئن، 2- امضای الکترونیک غیر مطمئن .

شرایط امضای الکترونیکی مطمئن در ماده ۱۰ قانون تجارت الكترونیكی ایران مصوب ۱۳۸۲به این شرح بیان شده است :

امضای الکترونیکی مطمئن باید دارای شرایط زیر باشد :

• الف . نسبت به امضاکننده منحصر به فرد باشد.
• ب . هویت امضاکننده داده پیام را معلوم نماید.
• ج . به وسیله امضاکننده و یا تحت اراده انحصاری وی صادر شده باشد.
• د . به نحوی به یک داده پیام متصل شود که هر تغییری در آن داده پیام قابل تشخیص و کشف باشد.

ما با استفاده از شرکت های واسطی که خدمات امضا و احراز هویت الکترونیک ارائه می‌دهند یک امضای الکترونیک مطمئن ارائه می‌دهیم.

در ماده ۱۴ قانون تجارت الكترونیكی ایران مصوب ۱۳۸۲ اینگونه بیان میشود که :  کلیه « داده پیام » هائی که به طریق مطمئن ایجاد و نگهداری شده اند ازحیث محتویات و امضای مندرج در آن، تعهدات طرفین یا طرفی که تعهد کرده و کلیه اشخاصی که قائم مقام قانونی آنان محسوب می شوند، اجرای مفاد آن و سایر آثار در حکم اسناد معتبر و قابل استناد در مراجع قضائی و حقوقی است . همچنین در ماده ۱۵ قانون تجارت الكترونیكی ایران مصوب ۱۳۸۲بیان شده است :  نسبت به « داده پیام » مطمئن، سوابق الکترونیکی مطمئن و امضای الکترونیکی مطمئن انکار و تردید مسموع نیست و تنها می توان ادعای جعلیت به « داده پیام » مزبور وارد و یا ثابت نمود که « داده پیام » مزبور به جهتی از جهات قانونی ازاعتبار افتاده است

همچنین با توجه به اینکه شرائط قانونی فوق الذکر در فرایند طراحی و ایجاد امضای الکترونیک ما رعایت شده، اعم از این که روش تطبیق صحت ثبت رعایت شده؛ به نحوی كه هرگونه خطـا یـا تغییـردر محتـوا یـا مبادله را مشخص می كند و در برابر سوء استفاده و نفوذ محفوظ بوده و سـطح معقـولی از دسترسـی را داراست و در عین حال متناسب با اهمیت كاری اش تولید و سازمان دهی گردیده و در واقـع داده پیامی است که تمامیت آن حفظ شده است از لحاظ ارزش اثباتی و آثار مطابق بـا مـاده 14 قـانون تجـارت الكترونیكی ایران سندی معتبر و همانند اسناد فیزیکی قابل استناد در مراجع قضائی و سازمان ها و ادارات مختلف است ، اظهار انكـار وتردیـد نـسبت بـه آن جـایز نبوده و فقط میتوان نسبت به آن ادعای جعل نمود .